صدام شهر حلبچه عراق را بمباران کرده بود.وقتی وارد شهر شدیم،هنوز عده ای نفس می کشیدند واحتمال زنده ماندنشان بود.بعضی بچه ها ماسک هایشان را در می آوردند وبه مردم حلبچه می دادند وخودشان...عده ای هم تمام جیره غذایشان را دادند.

عملیات فتح المبین بود وباید منطقه شناسایی می شد.هیچ می دانی شبی 40کیلومتر پیاده روی آن هم تو دل دشمن برای شناسایی،با همه خطرات وموانعی که داره یعنی چه؟شب قدر بود.وقتی برگشت،آنقدر خسته بود که خوابش برد.دلم نیامد بیدارش کنم.تو روز کارهای فرماندهی لشکر وشب هم شناسایی.وقتی صدای اذان رو شنید،یک دفعه از خواب پرید.آنقدر ناراحت شد که حد نداشت.بعد ها تو دفترچه ی یادداشت خصوصی اش نوشته بود:دیشب بدترین شب زندگی ام بود،تنبلی بزرگی کردم

بعضی ها وقتی می روند آن قدر سبک بارند که انسان بهشان غبطه می خورد...             

تو وصیت نامه اش نوشته بود:فقط هفت تا نماز غفیله ام قضا شده،لطفا برایم بخوانید.

بچه ها رو صندلی لم داده بودند وداشتند دو لپی می خوردند.کباب جوجه و...غذاخوری مملوازمسافر بود.یک دفعه صدای گریه ای جانسوز همه را میخکوب کرد.دویدم بالا،گونه هایش غرق اشک بود.دست روی شانه اش گذاشتم وگفتم:آقامهدی بخدا اینجا چلوکبابیه نه مسجدومحراب.انگار دراین عالم نبود.سجاده اش راجمع کرد.لبخندی زد واشک هایش را پاک کرد وآمد پایین.رئیس غذاخوری داشت خیره خیره نگاهش می کرد.فهمیده بود زین الدین فرمانده ی لشکراست اماگفته بود فقط بزایم سوپ بیاورید...سرآخر هم پول همه راحساب کرد وراهی شدیم.

مادربه دخترش نگاه کرد وگفت:سارا جان تو خیابان بازی گوشی نکنی،زود برو مدرسه...

عراق تازه هویزه راگرفته بود.سارا که12سال بیشتر نداشت همراه دوستانش به سمت مدرسه حرکت کرد.ناگهان گشت عراق جلویشان سبزشد.سربازها پایین ریختند ودیوانه وار به سمت بچه ها نشانه رفتند.همه فرارکردند.اما سارا ایستاد.او که از دست عراقی ها خیلی ناراحت بود دستش را به نشانه پیروزی بالا برد.بعد دامنش را پر از سنگ کرد وبه سمت سربازان نشانه رفت.سربازها که انگار خیلی ترسیده بودند به طرفش تیراندازی کردند....بعد از لحظاتی سارا رفته بود،مدرسه نه بهشت.

پایش ازمچ قطع شده بود.وقتی پرستار ها می خواستند پانسمان پایش را عوض کنند،مجبور بودند برای این که زخم عفونت نکند،مقداری ازآن را بتراشند.این کار آنقدر دردناک بود که داد وفریاد همه را در می آورد.اما پرستارهادرکمال آرامش پانسمان پایش راعوض می کردند ودریغ از یک ناله ی کوتاه از او.

یکی ازپرستارها بالاخره صبرش تمام شدوپرسید:شما چرا مثل بقیه داد نمی زنی؟نکند عصب پایتان قطع شده است؟با آرامش نگاهی به پرستارکرد وگفت:نه اتفاقاخیلی درد دارم،ولی به خاطراینکه روحیه ی بقیه مجروحین خراب نشود چیزی نمی گویم.

شب بود.توبحبوحه ی عملیات ناگهان پایم به چیزی گیر کرد.هرقدرتقلاکردم فایده نداشت.وقتی نگاه کردم،دیدم رزمنده ای که تمام بدنش غرق خون بود،بادست پایم را گرفته است.چهره ی خون آلودش زیر نور مهتاب خیلی مصمم به نظرمی رسید.ازدیدنش انرژی گرفتم.کمپوتی ازجیبش درآوردوبا لبخند به من دادوگفت:ما که دیگر رفتنی هستیم،این مال تو.ازسال62تا حالا آن لبخند رافراموش نکرده ام.

هرچقدر تقلامی کردیم،اسمش رانمی گفت.فقط وقتی بااصرارهای ما مواجه می شد می گفت:بسیجی ام.

پیرمردی گندمگون وچهارشانه بود.یک بار که برای مرخصی رفته بودمقم،تو خیابان دیدمش.کنجکاوشدم.دنبالش کردم.رسید به یکی از محله های فقیر نشین.همین که خواست درخانه رابازکندمن رادید.رنگش پرید.لبخندی زدوبامحبت مرابه داخ تعارف کرد.پیرزنی نابینابه استقبالمان آمد.پیرمرد گفت:همسرم است.تنها فرزندمان که شهید شد.حتی هم خاکستری ازجنازه اش نیامد.مادرش آنقدرگریه کرد که نابینا شد.بعد هم به من گفت:برونگذارتا اسلحه ی پسرم روی زمین بماند

پیرمرد چند ماه بعدتو عملیات مفقودالاثرشد.وقتی برای بردن خبر پیرمرد،به همان محله رفتم،اطلاعیه فوت پیرزن،من راپشت درخانه اش میخکوب کرد

شرشرداشت ازسر ورویش آب می چکید.توی آن باران شده بودمثل موش آب کشیده.خوب که نگاه کردم چیزی توی پلاستیک،روی دستش توجهم را جلب کرد.یک اورکت بود.اما چراتوی آن باران... جلو امد.سلام کرد.اورکت رادودستی گذاشت توی بغلم ورویم را بوسید.گفت:من را ببخش.دیشب تو تاریکی،این را اشتباهی برداشتم.گفتم:ای باباقابل تورانداشت.اما چرا تو این باران تا اینجا نپوشیدیش؟گفت ترسیدم راضی نباشی.

زبانش زخم شده بود.طلبه ای بود قطع نخاعی.وسط امتحانات مرخصی می خواست.گفتم الان چرا؟خیلی حیفه گفت ازخانواده ام خجالت میکشم که دائمابه انها بگویم کتاب را برایم ورق بزنید برای همین با زبانم ورق می زنم.ولی الان دیگر زبانم زخم شده است.

لات محله بود.چاقو کشی دعوا...یک بار قبل انقلاب باچاقو،گوش مامور شهربانی رابرید وگذاشت کف دستش.برای همین هم رفت زندان.یک روزتوپایگاه آموزشی غدیر اصفهان بودیم که دیدیم امد.تازه اززندان آزاد شده بود.می گفت آمدم آموزش ببینم.قبولش نمی کردند.می گفتنداهل اطاعت ازفرماندهی نیست.خیلی اصرارکرد تا بالاخره قبولش کردند.

خدایا ما از اول عمرگناه کردیم ...اما تو کریمی،ماراببخش.خاک،از چشم هایش گل شده بود.همان شب اول،تاصبح گریه کرده بود وسرش را از خاک بر نداشته بود.

تودرگیری تیر خورد.افتاد.داشت سینه خیز بر می گشت که دید تانک های عراقی می خواهند بچه ها را دور بزنند.معطل نکرد.چندتا نارنجک به خودش بست ورفت زیر تانک ها...هیچ کس فکر نمی کرد که این همان لات چاقو کش باشد.

کردستان بود وپرازجاده های پرپیچ وخم.حزب کوموله ایست بازرسی گذاشته بود تامردم راقتل عام کند.همین که کاوه شنید،بادوسه تا ازبچه ها سوارماشین شدوحرکت کرد.گفتم:تعدادما کم است،نکند...؟چیزی جواب نداد.همینکه رسیدیم،کاوه پرید پایین ودوید سمت کوموله ای که پشت دوشکا نشسته بود...وای کاوه کوموله در رفت.با این که می توانست او رابادوشکاتکه تکه کند.

دوسه هزارلنگه کفش بی صاحب بیرون درستادکل ریخته بود مردم همه امده بودندبرای تشییع جنازه صیاد،باورنمیکردم که صیاد،دل های این همه عاشق را صید کرده باشد.شاید مردم زیر لب می گفتند:

ای وای بر اسیری کزیادرفته باشد

دردام مانده باشد،صیاد رفته باشد